ผิดเอง ที่ไม่สามารถ สือสารอะไร ให้เธอเข้าใจได้
เธอถึงไม่เคยเข้าใจฉัน ซะที
คนที่แค่ยืนพูดยืนคุยอยู่ข้างๆ กับคนที่คอยเดินไปด้วยกันช่วยเหลือกัน
เธอว่าอย่างไหนจะรู้สึกดีกว่ากัน
ยิ่งนับวัน เหมือนยิ่งตอกย้ำ ให้ได้รู้ว่า
เธอไม่พร้อมที่จะเดินไปด้วยกันกับฉันเลย
ในโลกสังคม ตรงไหนที่ มีฉัน ตรงนั้น ไม่มีเธอ อายหรือ ที่จะแสดงออกถึงความรู้สึกดีๆ ที่ควรมีให้กัน ไม่มากเกินไป ไม่น้อยเกินไป
เฟซบุค เธอไม่เล่น เพราะมีฉัน ไม่เคยคอมเมนต์อะไรที่เกี่ยวกับฉัน สิ่งดีๆความรู้สึกดีๆ ไม่เคยส่งผ่านทางตัวอักษร ให้คนอื่นได้เห็น เว้นเสียแต่ ถ้อยคำแซว ที่ ทำให้คนอื่นดูตลก และขำฉัน
น้อยใจ จนทะเลาะกันหลายครั้ง จนต่างฝ่าย ต่างเบื่อ และเหนื่อย เราเริ่มปรับตัว ด้วยการ ปล่อยวาง เข้าใจในสิ่งที่เธอเป็น เมื่อเว้น “ที่ว่าง” ให้เธอ อะไร ๆ เริ่มดูดีขึ้น แต่ ทำไม เหมือนที่ว่างนั้น ยิ่งมากขึ้น มากขึ้น
ระยะหลัง ที่พยายามยิ้ม และปรับอารมณ์ทุกครั้งที่เริ่มรู้สึกแย่ แต่รู้ไหม ภายใต้ความไม่อยากมีปัญหา ก็ เหมือนการ ซุกขยะไว้ใต้พรม เมื่อไหร่ที่ เหมือนจะมีปัญหา ก็หยุด แล้วยัดเข้าไปใต้พรมซะ ภายนอกดูสะอาด แต่ ภายใน ก็ยังคงเป็นสิ่งที่คาใจอยู่อย่างนั้น โดยที่เธอไม่เคย สนใจ จะปรับปรุง หรือ ทำความสะอาดขยะใต้พรมนั้นเลย
เข้าใจฉันบ้างไหม ว่าเวลามีปัญหา ฉันต้องการคนที่คอยประคอง ปกป้อง และ เดินไปด้วยกัน มากกว่าคนที่มีแต่คำพูด ไม่รู้ว่าทำไม เธอกลับทำให้รู้สึก ว่า หากเมื่อใดที่ฉันมีปัญหา เธอพร้อมที่จะปล่อยมือฉันเสมอ
หรือ เป็นเพราะเธอมี ที่ว่าง มากเกินไป จนมองไม่เห็นฉัน
ที่ว่าง
ศิลปิน: พอส
เติบโตจึงได้รู้ความจริง
หากเคียงชิดใกล้ แต่เธอต้องทิ้งทุกอย่างเพื่อฉัน
ประโยชน์ที่ใด หากรักทำร้ายตัวเอง
หากเดินแนบกาย มีพลั้งต้องล้มลงเจ็บ ด้วยกัน
ห่างเพียงนิดเดียว ให้รักเป็นสายลมผ่านระหว่างเรา
แบ่งที่ว่างตรงกลางไว้คอย เพื่อให้เธอได้ตามหาฝัน ของเธอ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น