แม้ฟ้าหลังฝน ผ่านไปจะกี่ฟ้า ...
วันใหม่ ผ่านมา จะกี่วันก็จางหาย ...
เริ่มต้นใหม่ สักกี่ครั้งก็กลับกลาย ...
หากใจยังยึดมั่นสิ่งเดิมๆ มิปล่อยวาง
รู้ทั้งรู้ ปล่อยวาง จะจางหาย ..
แต่สุดท้าย มักพ่ายกิเสลตน..
นี่ละหนอ ความเป็นคน ...
มัวโง่งม อยู่กับ วันเก่าๆ ..
ฝึกรู้ตน ละทิ้ง บ้างสิเจ้า
อย่าโง่เขลา ปล่อยใจ ตามอารมณ์
ได้อะไร กับความหลัง ที่ตรอมตรม
ไร้ตัวตน ยึดไว้ ทำไมกัน
จงลุกขึ้น รับความจริง ทิ้งวันวาน
อย่ามัวพาล เกรงกลัว วันข้างหน้า
ปัจจุบัน .. เพียงเธอนิ่ง ให้ทุกสิ่ง เป็นธรรมดา
วันหน้าฟ้าใหม่มา จงอย่าปล่อย ให้ผ่านเลย.